Soru: Efendim, bir kere daha düğmeye
basılmış gibi sizinle uğraşmaya başladılar. Bazı
medya organları hergün bir yalan haber yayıyor;
olmadık iddialarda bulunuyorlar. Bu durumu nasıl
değerlendiriyorsunuz?

Cevap: Önceleri medyayı çok ciddiye alıyor
ve aleyhime yazılan en küçük bir haberden bile aşırı
rahatsız oluyor, çok üzülüyordum. Üzüntümün en önemli
sebebi de masum insanların kandırılmasıydı. O günlerde
halkımızın medyaya büyük bir güveni vardı. “Gazetede
yazıyor” olması bir meseleye inanmak için yeterli
sebepti. Fakat, bazı medya organları hem umum manada
güvenilirliğini kaybetti ve hem de şahsımla alakalı
o kadar çok yalan haber çıktı ve o haberler tekzipler
gördü, mahkemelerce de yalanlandı ki, artık yazılıp
çizilenlere hiç kimsenin inandığını zannetmiyorum.

Yalan haber yazıp, televizyonda gösterenlere çok
hayret ediyorum. Bir gün sonra uydurma olduğunun
ortaya çıkması kat’î olan bir haberi nasıl yazar
çizerler anlamıyorum. Yazıp çizdikten sonra da,
nasıl olur da hiçbir mahcubiyet duymadan halkın
içinde dolaşır, bir başka kurban ararlar onu da
hiç anlamıyor, bu yaptıklarını insanlıkla bağdaştıramıyor
ve onların acınacak bu haline üzülüyorum. Bir telefonla
gerçeğini öğrenebilecekleri bir haber yayıyorlar.
Mesela, ‘pasaportun süresi şu tarih’ diyorlar. Ortada
resmi makamlar var; resmi kayıtlar var. Bir telefonla
bunlar öğrenilebilir. Ama o zahmete katlanmayıp
sayfalar dolusu iftira yazıyorlar. Ele aldıkları
konuyla da hiç alakası olmayan bühtanları birbiri
arkasına sıralıyorlar.

Bazen avukatlarım açıklama yapıyor ve basın bildirisi
veriyorlar. Onlara bile ihtiyaç yok aslında. Ben,
milletimizin sağduyusuna güveniyor ve bu iftiralara
tek bir insanın inanacağına ihtimal vermiyorum.
Halkımızın, bazılarının zannettiğinden daha olgun
ve duyarlı olduğuna; doğruyu ve yalanı birbirinden
ayırdedeceğine inanıyorum. Fakat, avukatlar da tavzih
etmezse, isnatların doğru olduğunu kabul etmiş sayılırız.
Bu da işin gerçek yüzünü bilmeyen milyonlarca insanın
iftiraya teslim edilmesi demek olur. İnsanları suizana
itmiş oluruz ki, hem suizan etmek ve hem de ona
sebebiyet vermek günahtır.

Aslında ben elimden geldiği kadar Hz. Ebû Bekir’in
tavrını takınmayı yeğliyorum. Bir gün adamın biri
Hz. Ebu Bekir’e gelip bir sürü itham ve hakaretler
savurmuş. Hz. Ebu Bekir sükut etmiş, uzun bir süre
hiçbir şey söylememiş, karşılık vermemiş. İftiraların
sonu gelmeyince dayanamayıp kendisini savunacak
birkaç söz söylemiş. Onları seyreden Peygamber Efendimiz:
"Ebû Bekir! O adamın sana kötü söz söylediği
her defasında, sen sabrederken, bir melek seni müdafaa
ediyordu. Sen söze başlayınca artık melek ayrıldı."
buyurmuştur. İşte genel düşüncem budur; Allah her
şeyin aslını biliyor ve halkımız da olup bitenleri,
gerçekleri görüyor ya!.. Öyleyse ehl-i insaf kararını
verir, savunanlar beni değil hakikati, doğruyu savunur.
Benim kendimi savunmama gerek yok zannediyorum.

Ne var ki, doğruları yazan, fakiri savunan insanları
bile ademe mahkum etmek isteyenler var. Bir yazar,
hakkımda iyi ve lehte bir yazı yazsa onun üzerine
de hışımla gidiliyor ve yeni bir yalanla o şahıs
da bana nisbet ediliyor. Dahası, nerede dürüst ve
milliyetperver bir insan varsa onu da harcamak için
hemen bana nisbet ediyor, bu da ondan deyip bir
yaygara koparıyorlar. Çalmamak, çırpmamak, ahlaklı
olmak suçmuş gibi davranıyor, namaz kılan, bir Cuma’ya
giden insanı bile benimle irtibatlandırıp bir teşkilat,
bir örgüt yapısı arıyorlar.

Bu tür meseleler üzerinde konuşmak da hoşuma gitmiyor.
Kim ne derse desin, kim ne yaparsa yapsın; gelin
biz Allah’tan konuşalım. Sohbetimiz, “cânan sohbeti”
olsun bizim.
Bu dünyanın bir de ahireti var. Ve ben kendimi ahiretin
eşiğinde kabul ediyorum. Şu son günlerimi sadece
O’na ibadet u tâatte bulunup, yalnızca O’nun esmâ
ve sıfatlarıyla ilgili konuşup, ruhumu eline vereceğim
aziz misafiri bu hal üzere beklemek istiyorum. Çok
hastayım. Bir senedir ayda birkaç sayfa yazı bile
yazamadım. Hem kalb, hem seker hastalığı ve hem
de norapatiden kaynaklanan ellerimdeki hareket kısıtlılığı
okuyup yazmama bile mani oluyor. Uzun bir süre biraz
düzelir ve iyileşirim diye bekledim. Şimdilerde
ise, hastalıklarımı iyiden iyiye kabullendim; dost
oldum onlarla. Geçen ay bir-kaç yazı karalamak istedim.
Fakat, gücüm ancak kısa kısa notlar almaya yetti.
Bir arkadaşa aldığım o notları dikte ettim. Bu şekilde
iki-üç yazıyı tamamlayabildim.

Ama bir kere daha ifade etmeliyim ki, bu sözlerim
şikayet değil; ben daima Rabbimin rahmetini umuyorum,
lâkin O’ndan gelen her şeye de bin can ile razıyım.
Hastalıklarıma da razıyım ve onlardan şikayetçi
değilim.

Yıkık Bir Dünya ve İhsanlar
Kuşağı

Nimetlere mazhariyet çok önemlidir. Allah’ın size
iman bahşetmesi, yükselme ve terakki etme helezonunda
belli bir noktaya çıkarması önemli bir mazhariyet
ve büyük bir lütuftur. Fakat, bundan daha büyük
bir lütuf varsa o da, bu lütfun vicdanda sezilmesi,
duyulması ve insanın her dakika, hâlen ve kâlen
Allah karşısında iki büklüm olup "Allah’ım
sana sonsuz şükürler olsun!" diyebilmesidir.

Eğer, ateizmin hükmettiği bir ülkede doğup büyüme
boşluğunu az buçuk duyup tatmış olsaydınız -Allah
(celle celalühu) duyurup tattırmasın- dinsizliğin,
imansızlığın paletleri altında ezilip preslenmenin
ne demek olduğunu; mabedsizliğin, mescidsizliğin,
minaresizliğin, ezansızlığın ve duyguda-düşüncede
Allahsızlığın, peygambersizliğin, kitabsızlığın
ne demek olduğunu biraz olsun anlayabilirdiniz…

Bir dönemde belli İslam ülkelerinde de diğer yerlerdekine
benzer maddi-manevî mahrumiyetler yaşandı ve yaşanıyor.
Bu meş’um dönemin şiddetini, hiddetini, öfkesini,
karını-buzunu idrak edip yaşayan nesiller, o günlerin
ızdırabını, büyük bir dehşet ve ürperticilikle yudumladılar.
Böyle şiddetli bir zulüm ve istibdadın hâkim olduğu
bazı ülkelerde, bir tek insanın arkasına adeta ordular
takılıyor ve onun her hareketi yakın takibe alınıyordu.
Buralarda, bir cami dolusu insanın aynı duyguya
bağlanması, aynı düşünceye düğümlenmesi ve bir mabedde
aynı gaye-i hayalle biraraya gelmesi şöyle dursun,
bir ferdin kendi evinin en ücra köşesinde endişesiz,
korkusuz Rabbine karşı sorumluluklarını yerine getirmesi
dahi çok zordu.

Evet, işte bu ülkeler hakiki bir tek mümine hasret
duyulan ülkelerdi. Buralarda, hayatın içinde din
yoktu, kalb ve ruh hayatı yoktu, diyanet yoktu.
Dini değerler genç nesillere unutturulmaya çalışılıyor,
her şeye rağmen dinini gönlünce yaşamak isteyenler
baskı altına alınıyor, sinenler siniyor; sinemeyenler
ya hapse atılıyor ya da sürgün ediliyordu. Menfâlar
ve zindanlar herkesin korkulu rüyası idi. Sibirya’da
ve Sibirya’daki kar-buz içinde hayat sürme gibi
bir durum kimin korkulu rüyası olmazdı ki!

O gün insanların kimisi düpedüz cinnet ve hezeyan
yaşıyor, kimisi de sabah-akşam vahşetle inliyordu.
“Her taraf Muş’tu / Yollar yokuştu // Kardeş kardeşi
yiyordu / Bilinmez, ne işti.” Haktan, hürriyetten
bahsetmek mümkün değildi. Hak da, hürriyet de sadece
hükmedenlere ait özel bir imtiyazdı. Üst-üste baskıların
yaşandığı böyle bir dönemde, olan genç nesillere
oluyordu. Onlara, geçmişleri bütünüyle unutturuluyor,
millî ve dinî değerleri tezyif ediliyor ve geleceğin
ümit tomurcukları sistemli olarak kimliksizliğe
itiliyordu. Kitleler Allah’tan koparılmış; bu kopukluk
ülkeden ülkeye farklılık arz etse de, pek çok yerde
bütün değerler alt üst olmuştu. Hem o kadar alt
üst olmuştu ki, her zaman bir şahlanmanın, bir coşmanın,
dünyaya kendimizi ifade etmenin heyecan ve mesajlarını
aldığımız minarelerin başında artık ruh-u revân-ı
Muhammedî şehbal açmıyordu.

Şair, ufukları kararan bazı ülkelerdeki özel durumu
nazara alarak mı şu mısralarla inlemişti bilemeyiz;
ama onun bu inleyişinde derin bir inkisarın olduğu
açıktır:

“Sultan Selim-i evveli râm etmeyip ecel
Fethetmeliydi âlemi şân-ı Muhammedî
Gök nura gark olur nice yüz bin minareden
Şehbal açınca Ruh-u revân-ı Muhammedî”

Izdırap şairinin ezanla alakalı duyguları ise tam
bir duadır.

“Bu ezanlar ki şehadetleri dinin temeli
Ebedi yurdumun üstünde benim inlemeli ”

Şehadetleri dinin temeli o ezanların sesi çok yerde
kesilmiş, kesilmemiş görünenlerde kısılmış ve bir
kısım talihsiz ülkelerde din u diyanet adına açılan
ağızlara adeta fermuar vurulmuştu. Doğruyu konuşmak,
Hak’tan, Hakk’ın hukukundan bahis açmak cürm ü meşhudluk
bir konu haline gelmişti. Cezası da ya zindan veya
Sibirya gibi bir yere sürgündü.

Dünyada biz zayıflamış, kaba kuvvet temsilcileri
ise güçlenmişlerdi. Kaba ve hoyrat haçlı düşüncesi
bu defa inkar-ı ulûhiyet ve ateizm düşüncesiyle
taarruzlar planlıyor; kendilerinden başka kimseye
hakkı hayat tanımıyor; bin senelik zengin mirası
yakıyor-yıkıyor ve onun yerine kendi düşüncelerinin
o anlamsız abidelerini ikame ediyordu. Maddî gücün
hoyratlaştırdığı zavallılar, her şeyi götürüp kendi
yanlış düşünceleri, çarpık anlayışları ve sığ idrak
ufuklarında manasızlaştırıyor ve koskoca bir dünyanın
bahtını, ikbalini karartıyordu. Öyle ki, gün geldi
bir mübarek coğrafyada değer adına hiçbir şey kalmadı.
Akif’in ifadesiyle: